นางรำฟ้อนแง้น | เรื่องเล่าสยองขวัญ

เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อสิบหกปีที่แล้ว ที่จังหวัดลำปาง ตอนนั้นโรงเรียนที่ แคร์ เรียนอยู่มีการจัดงานกีฬาสี ในตอนเช้าจะมีการเดินขบวนพาเหรด ก็จะมีการแต่งตัวด้วยชุดแฟนซี เลยทำให้คนที่จะร่วมขบวนต้องตื่นมาแต่งหน้าทำผมกันตั้งแต่ตีสามตีสี่ รวมถึงตัวของแคร์เอง และเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนชื่อ จุ๋ม และ อุ๊

พอถึงตอนตีสาม แคร์ต้องขับรถมอเตอร์ไซค์ไปรับจุ๋มที่บ้าน เพื่อไปที่บ้านพี่ช่างแต่งหน้าคนหนึ่งที่ชื่อว่า พี่น้ำ แกเป็นสาวประเภทสอง บ้านที่พี่น้ำอยู่นั้นเป็นบ้านไม้หลังใหญ่ ใต้ถุนสูง ข้างล่างเป็นลานโล่ง ๆ แคร์กับจุ๋มก็เดินขึ้นไปบนบ้าน ก็เจอพี่น้ำกำลังแต่งหน้าให้คนอื่น ๆ อยู่ รวมถึง อุ๊ ที่มาตั้งแต่ตีสอง ซึ่งแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

แคร์กับจุ๋มก็เดินเข้าไปคุยกับอุ๊ตามปกติ สักพักพี่น้ำเดินมาบอกกับสามคนนี้ว่า “รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอาเด็กกลุ่มนี้ไปลองชุดก่อน” แคร์กับเพื่อนก็เลยไปนั่งรออยู่ที่มุม ๆ หนึ่งของตัวบ้าน โดยแคร์กับจุ๋มนั่งอยู่กับพื้นไม้ ส่วนอุ๊นั่งอยู่บนเก้าอี้เพราะว่าแต่งหน้าทำผมไปแล้ว

ระหว่างที่รอ แคร์ก็นั่งคุยกับอุ๊ไปเรื่อย ส่วนจุ๋มนั้นนอนอยู่ข้าง ๆ เวลาผ่านไปสักพัก แคร์ก็สังเกตเห็นจุ๋มนอนเอาหน้าแนบกับร่องพื้นไม้กระดานของบ้าน เหมือนกับว่ากำลังดูอะไรอยู่สักอย่าง แต่แล้วจู่ ๆ จุ๋มก็สะดุ้งเฮือก ผละออกมาจากพื้นไม้ แล้วร้องว่า เฮ้ย! เวลานี้จุ๋มมีสีหน้าเหมือนคนตกใจอะไรสักอย่าง หน้าซีดเผือด

เห็นแบบนั้นแคร์ก็ถามว่าเป็นอะไร จุ๋มก็ตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไรแก ไม่มีอะไร” แต่แคร์ก็หันไปสบตากับอุ๊และคิดว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับจุ๋มแน่ ๆ เพราะจุ๋มเป็นคนมีเซ้นส์และที่บ้านของจุ๋มก็เป็นร่างทรง

ผ่านไปสักพัก จุ๋มก็เริ่มมีกิริยาแปลก ๆ เธอมองไปที่อุ๊และมองสูงขึ้นเรื่อย ๆ และสายตาของจุ๋มก็ไปหยุดอยู่ที่ตรงคานบ้านบริเวณห้องที่อยู่ตรงหน้า จุ๋มเหมือนพยายามเพ่งมองไปตรงคานนั้น แต่แล้วเธอก็ตกใจ สะดุ้งตัวโยน กระโจนมาใส่ตัวของแคร์ จนแคร์หงายหลังล้มตึงลงไปเลย

จุ๋มรีบคว้าเสื้อกันหนาวมาคลุมหัว ตัวของจุ๋มสั่นมากเหมือนคนที่กำลังตกใจกลัวอะไรสุดขีด แคร์ก็ค่อย ๆ ลูบหัวลูบหลังเพื่อน และถามว่าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น แต่จุ๋มก็ได้แต่ส่ายหัว ไม่ยอมตอบ แคร์ก็เลยบอกให้เพื่อนนอนพัก แล้วอุ๊ก็ค่อย ๆ กระซิบบอกกับแคร์ว่า

“จุ๋มมันไม่ไหวแล้วว่ะ มันต้องเห็นอะไรบางอย่างแน่ ๆ”

เวลาผ่านไปสักพักอุ๊ก็หลับไป โดยที่นั่งเก้าอี้และฟุบลงไปบนโต๊ะ ส่วนจุ๋มนั้นก็นอนขดตัวเอาเสื้อคลุมหัว แต่แล้วจู่ ๆ อุ๊ที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ทั้ง ๆ ที่ยังหลับอยู่ว่า

“พ่อ…หนูขอโทษ…”

“พ่อ…หนูเจ็บ…”

เหมือนกับคนนอนละเมอ จุ๋มที่นอนอยู่บนพื้นเหมือนจะได้ยิน เธอก็ดึงเสื้อที่คลุมหัวออกและลุกขึ้นมา แล้วมองไปทางอุ๊ ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง จนคนอื่น ๆ รวมถึงพี่น้ำวิ่งออกมาถามว่าเป็นอะไร จุ๋มก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า

“ไม่เอา ไม่เอาแล้ว จะกลับบ้าน!”

จุ๋มขอให้แคร์ไปส่งเธอที่บ้าน แคร์ก็ขับรถมอเตอร์ไซค์พาไปส่งที่บ้านตามคำขอของเพื่อน

พอมาถึงบ้าน พ่อแม่ของจุ๋มก็ลงมารับ แล้วถามจุ๋มว่าเป็นอะไร จุ๋มก็เล่าให้ฟังว่า ครั้งแรกตอนที่เธอนอนเอาหน้าแนบกับร่องพื้นกระดาน แล้วมองลงไปที่ใต้ถุนบ้าน เธอเห็นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดนางรำเต็มยศ เดินมาตรงลานใต้ถุนแล้วเริ่มร่ายรำ

การรำของนางรำคนนี้จะเป็นการรำที่จะเอนตัวไปข้างหลังในลักษณะฟ้อนแง้น แอ่นตัวไปเรื่อย ๆ คล้าย ๆ กับท่าสะพานโค้ง ตอนนั้นจุ๋มก็คิดว่า ‘ใครกันนะมาซ้อมรำเวลานี้’

ระหว่างที่จุ๋มกำลังแอบดูด้วยความสงสัยอยู่นั้น นางรำคนนั้นก็รำแอ่นตัวไปเรื่อย ๆ จนหัวเกือบแตะพื้นและมองมาที่จุ๋ม เธอก็คิดว่า ‘หรือเขาจะรู้ว่าเราแอบมองอยู่’ และทันใดนั้นเอง นางรำคนนั้นก็เอาหน้าพุ่งมาหาจุ๋มตรงร่องพื้นไม้ จุ๋มเลยผงะลุกขึ้นมานั่ง

ตอนนั้นจุ๋มพูดอะไรไม่ออก และไม่อยากทำให้คนอื่นกลัว เธอเลยเลือกที่จะไม่บอกเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น

ครั้งที่สองตอนที่จุ๋มมองสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ตอนนั้นเธอเห็นเป็นเชือกพาดอยู่บนคาน แล้วเชือกมันก็ค่อย ๆ ขยับขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นปมเชือก และปรากฏเป็นนางรำคนนั้นแขวนคออยู่บนคาน และมองลงมาที่จุ๋ม เธอกลัวมากเลยกระโจนเข้ามาหาแคร์ กลัวจนแทบจะทนไม่ไหว พยายามที่จะไม่มองร่างที่แขวนอยู่บนคานนั้น เธอเลยนอนเอาเสื้อกันหนาวปิดหน้าอย่างที่เห็น

และครั้งสุดท้ายตอนที่อุ๊เหมือนกับละเมอพูดออกมา จุ๋มบอกว่าเธอมองไปที่อุ๊ แล้วเห็นนางรำคนนั้นเอามือกุมหัวของอุ๊ไว้ จากนั้นก็เอาหน้าแนบและพูดผ่านปากอุ๊ออกมาว่า “พ่อ…หนูขอโทษ!”

พอแคร์ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ก็รู้สึกว่าไม่อยากกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว แต่ว่ายังไงเสียก็ต้องกลับไปอยู่ดีเพราะต้องไปแต่งตัวให้เสร็จ

เมื่อแคร์กลับไปถึงบ้านพี่น้ำ ทุกคนก็มารุมถามว่าจุ๋มเป็นอะไร แคร์ก็เล่าให้ทุกคนฟัง พอพี่น้ำที่เป็นเจ้าของบ้านได้ฟัง แกก็ปล่อยโฮและทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น

แกบอกว่านางรำคนนั้นเป็นเพื่อนของแกเองชื่อ อ้น เขาเป็นสาวประเภทสองเหมือนกัน อ้นผูกคอตายที่บ้านหลังนี้เมื่อสองถึงสามปีก่อน เหตุผลเพราะว่า พ่อของอ้นนั้นเป็นทหารและไม่ชอบให้ลูกมารำ หรือมาเป็นช่างแต่งหน้าแบบนี้ จนเกิดมีปากเสียงกันอยู่หลายครั้ง

อ้นก็เลยขอย้ายมาอยู่กับพี่น้ำที่นี่ แต่ว่าพ่อก็ตามมาจนเจอแล้วทะเลาะกันอีก จนสุดท้าย อ้นก็คิดสั้นจบชีวิตตัวเองด้วยการผูกคอตาย และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด