“ผีหัวขาดในป่ายาง” คืนสยองกลางสวน จ.นราธิวาส

การกรีดยางของชาวสวนยางพารานั้นมักจะทำกันในช่วงเวลากลางดึก เพื่อให้ได้ปริมาณน้ำยางที่มากที่สุด กิจวัตรประจำวันของ อ้วน ก็ไม่ต่างไปจากชาวสวนยางโดยทั่วไป หากแต่ในคืนนั้นเองที่เขาต้องไปกรีดยางเพียงลำพัง จนทำให้ได้พบกับเรื่องราวสยองขวัญที่ทำให้เขาจดจำมาจนถึงทุกวันนี้

เรื่องมีอยู่ว่า…

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์จริงที่เกิดขึ้นกับ อ้วน เขามีอาชีพเป็นชาวสวนยางที่จังหวัดนราธิวาส และเรื่องนี้ก็เริ่มต้นจากการที่เขาต้องออกไปกรีดยางในเวลากลางคืน

อ้วนเป็นชายวัยสามสิบต้น ๆ ที่ไม่สนใจและไม่เคยเชื่อเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับหรือสิ่งที่มองไม่เห็นมาก่อน เขาใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาชื่อ น้อย ทั้งสองคนช่วยกันทำงานและใช้ชีวิตในบ้านหลังเล็ก ๆ ด้วยกัน โดยปกติแล้วอ้วนกับน้อยจะออกไปกรีดยางด้วยกัน น้อยครั้งมากที่อ้วนจะออกไปสวนยางเพียงลำพัง

จนวันหนึ่งน้อยป่วยเป็นไข้ อ้วนจึงต้องหยุดกรีดยาง แต่เมื่อต้องหยุดงานหลายวันเข้า อ้วนก็ตัดสินใจที่จะออกไปกรีดยางคนเดียว ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถกรีดยางด้วยตัวคนเดียวจนหมดทั้งสวนได้ แต่ยังไงก็ยังดีกว่าไม่ได้เงินเลย

เขาขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปสวนเร็วกว่าปกติ เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าเพื่อที่จะสามารถกรีดยางให้ได้มากที่สุด สวนยางของอ้วนจะอยู่ติดกับสวนยางของคนอื่น ๆ เมื่อมากรีดยางเขาจะมีสิ่งที่ต้องติดตัวมาเสมอก็คือ หม้อแบตเตอรี่ไฟส่องสว่างในการมองต้นยางและทางเดิน โดยจะสวมไว้ที่ศีรษะ และที่ขาดไม่ได้ก็คือ มีดกรีดยาง

เมื่อขี่รถมาถึงสวนยางแล้วอ้วนก็ลงมือกรีดยางทันที คืนนี้สวนข้าง ๆ อาจจะยังไม่มีใครมากรีดยาง หรืออาจจะเป็นวันหยุดของพวกเขา เพราะอ้วนหันไปมองแล้วก็ยังไม่เห็นแสงไฟจากสวนข้าง ๆ เลย

อ้วนกรีดยางไปเรื่อย ๆ ก็ได้ยินเสียงเดินสวบสาบดังอยู่ไม่ไกลจากตัวเขามากนัก อ้วนหันไปมองตามเสียงแต่ก็ไม่เห็นใคร พร้อมกับเสียงนั้นก็หยุดไปแล้ว เขาไม่คิดอะไรมาก เพราะนั่นอาจจะเป็นเสียงสะท้อนจากการเดินของเขาเองก็ได้

อ้วนเดินกรีดยางไปเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมากรีดยางตรงสวนข้าง ๆ เสียที ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงเดินนั้นอีกครั้ง คราวนี้เสียงมันดังมาจากข้างหลังของเขา และเสียงฝีเท้านั้นค่อย ๆ เร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

อ้วนกระชับมีดในมือไว้แน่นด้วยความไม่ไว้วางใจ และเขาหันหลังกลับไปทันที! เมื่อแสงไฟสาดส่องไปแต่กลับไม่เจออะไร และเสียงนั้นก็หายไปเช่นกัน

“มันอะไรกันวะเนี่ย ใครมาเล่นพิเรนทร์วะ!”

อ้วนตะโกนออกไป เขาเริ่มจะอารมณ์เสีย โดยคิดว่าต้องมีคนแกล้งเขาแน่ ๆ เพราะเสียงฝีเท้ามันชัดเจนมากจนคิดเป็นอย่างอื่นเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากใครทั้งนั้น

อ้วนยังคงเดินกรีดยางต่อไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานนักเขาก็ต้องหยุดชะงัก เพราะได้เจอเข้ากับอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหน้า แสงไฟที่ส่องไปกระทบเข้ากับขาของใครบางคนที่ยืนอยู่หลังต้นยางต้นไม่ใหญ่นัก แต่พอจะบดบังร่างของใครคนนั้นได้ ต้นยางห่างออกไปจากจุดที่เขายืนอยู่เพียงสิบเมตรเท่านั้น

“ใครยืนอยู่ตรงนั้นวะ อย่ามาแกล้งกันแบบนี้ ไม่ได้สนุกด้วยนะเว้ย!”

เขาตะโกนออกไป แต่ร่างนั้นก็ยังคงยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ไหวติง อ้วนก็ยืนดูเชิงอยู่นิ่ง ๆ เช่นกันและส่องไฟไปยังร่างนั้น แต่สิ่งที่ทำให้อ้วนตกใจสุดขีดและต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เมื่อร่างนั้นค่อย ๆ ก้าวขาออกมาจากหลังต้นยาง

อ้วนพยายามเพ่งมองผ่านแสงไฟ มันชัดเจนมากเมื่อร่างนั้นออกมายืนตรงหน้าเขา อ้วนไม่เห็นแขนและหัวของร่างนั้น ใช่! ร่างนั้นไม่มีหัว ไม่มีแขน มีเพียงส่วนลำตัวที่ยืนอยู่กับขาทั้งสองข้างที่เปียกโชกไปด้วยเลือด อ้วนถึงกับช็อก เขาอยากจะวิ่งแต่ก้าวขาไม่ออก สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่คนอย่างแน่นอน!

อ้วนค่อย ๆ ขยับ ก้าวเท้าถอยหลังไปเรื่อย ๆ ร่างนั้นยังคงยืนนิ่งหันลำตัวส่วนหน้ามาทางอ้วน ราวกับกำลังจ้องมองเขาอยู่ เพียงแต่ไม่มีหัวก็เท่านั้น สุดท้ายอ้วนก็หลุดจากภวังค์ เขาวิ่งโกยแน่บมาตรงทางออกสวน พลางแหกปากร้องลั่น

“ผีหลอก! ผีหลอก!”

โชคยังดีที่มอเตอร์ไซค์ของอ้วนอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้นมากนัก เขาขึ้นคร่อมรถและบิดออกมาจากที่นั่นอย่างเร็ว ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาเจอกับอะไรที่น่ากลัวและสยดสยองแบบนี้

พอกลับถึงบ้านอ้วนก็รีบเข้านอนโดยไม่ยอมเล่าอะไรให้น้อยฟัง ตอนเช้าก็ได้ยินข่าวจากชาวบ้านว่าเจอศพของชายคนหนึ่งไม่มีแขนและศีรษะ ถูกนำมาทิ้งไว้ที่ร่องน้ำข้างถนนใกล้ ๆ สวนยางของอ้วน ชายคนนั้นคงต้องการความช่วยเหลือ และมาบอกกับอ้วนว่าเขานอนตายอยู่ใกล้ ๆ สวนยางของอ้วนนี่เอง

อ้วนเล่าทุกอย่างให้น้อยฟัง เขาถึงกับจับไข้และไม่กล้าออกไปกรีดยางอยู่นานหลายอาทิตย์ ด้วยยังผวากับสิ่งที่ได้พบเจอมา จนเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไปก็ทำให้เขาคลายความกลัวลงไปได้บ้าง เขาเริ่มออกไปกรีดยางตามปกติกับภรรยา และหลังจากวันนั้นอ้วนก็ไม่พบเจอเรื่องชวนสยองขวัญอย่างเช่นคืนนั้นอีกเลย

ขอขอบคุณที่มา: พุงกลม