คลังสยอง

วันนี้ฝนตกพรำๆ ผมตื่นนอนอย่างสดชื่นพร้อมสูดกลิ่นดินที่ล่องลอยมาตามละอองของสายฝนด้วยความคิดถึง อา…กลิ่นแบบนี้แหละ

ตอนนั้นผมกับเพื่อนๆ อีกสามคนคือ ไก่ แก้ว และเดชา เป็นนักศึกษาในวิทยาลัยช่างศิลป์แห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัด

‘เปรต’ ผีจำพวกหนึ่งซึ่งเคยทำบาปกรรมเอาไว้เมื่อตอนยังมีชีวิตอยู่ ครั้นตายลงแล้วก็ต้องรับผลกรรมตามที่ได้สร้างไว้

เรื่องนี้ผมได้รับฟังมาจากเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า ‘ป้อม’ เรื่องนี้เกิดขึ้นสมัยที่ป้อมอายุประมาณ ๑๒-๑๓ ปี

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า มีสารถีสามล้อคนหนึ่งชื่อ ตากลม ใครๆ ก็เรียกแกว่าตาเพราะแกอายุมากแล้ว แต่ยังแข็งแรง ขี่สามล้อเลี้ยงชีพมาหลายปี

‘พี่คม’ เป็นคนรู้จักมักคุ้นกันดีกับครอบครัวเรา ด้วยว่าบ้านห่างกันไม่ถึงสิบหลังคาเรือน เดิมทีพี่คมเป็นคนจังหวัดเลย แต่มาได้เมียอยู่ที่หนองคาย

ฉันเป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด ตอนยังเด็กฉันเคยประสบอุบัติเหตุจมน้ำ น้าที่เป็นคนช่วยชีวิตฉันเล่าให้ฟังว่า ตอนที่งมฉันขึ้นมา

กลางดึกของคืนหนึ่งในขณะที่ฉันกำลังนั่งดูละครอยู่ ละครเรื่องนั้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับสิ่งลึกลับที่มองไม่เห็นหรือที่เราเรียกกันว่าผี

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง จากความทรงจำของลุงชาติ เมื่อ ๔๐ กว่าปีมาแล้ว ใน อำเภอสัตหีบ จังหวัดชลบุรี ลุงชาติเกิดในครอบครัว