ประสบการณ์ขนหัวลุก

เรื่องมีอยู่ว่า คุณชัชต้องเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ระยะหนึ่ง เขาจึงตัดสินใจเช่าหอพักอยู่ โดยห้องข้าง ๆ ก็จะเป็นป้าแก่ ๆ คนหนึ่งอาศัยอยู่ แล้วหอพักนี้จะพิเศษอยู่อย่างหนึ่งตรงที่เขาอนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ได้ และป้าคนนี้ก็

เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อสิบหกปีที่แล้ว ที่จังหวัดลำปาง ตอนนั้นโรงเรียนที่ แคร์ เรียนอยู่มีการจัดงานกีฬาสี ในตอนเช้าจะมีการเดินขบวนพาเหรด ก็จะมีการแต่งตัวด้วยชุดแฟนซี เลยทำให้คนที่จะร่วมขบวนต้องตื่นมาแต่ง

เทศกาลสงกรานต์ของคนไทยเรานี้ คนจากต่างจังหวัดทั้งหลายที่มาทำงานในกรุงเทพฯ ต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านเกิดของตนที่มี พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย รอให้ลูก ๆ หลาน ๆ กลับมาหา จนทำให้ถนนในกรุงเทพฯ โล่ง ไม่มี

ในวัยเด็ก ดิฉันกับพ่อแม่และน้อง ๆ เป็นชาวเรืออยู่ริมน้ำแม่กลอง ใจกลางเมืองเลยก็ว่าได้ เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นสะพานธนะรัชต์อยู่เหนือหัว เรือคือบ้านของพวกเราที่เป็นเรือแพจอดเรียงรายกันริมตลิ่งหลายสิบลำ แม่ขายผลไม้

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราอยู่ ม.6 เวลาที่โรงเรียนมีการจัดกิจกรรมกีฬาสี แน่นอนอยู่แล้วว่ามันต้องมีทำกิจกรรม ช่วยงาน หรือซ้อมกีฬากันจนเย็นย่ำค่ำมืด และหน้าที่หลัก ๆ ของพี่ ม.6 ก็คือต้องคุมน้อง ๆ ที่จะขึ้นแสตนด์เชียร์

สมัยเด็ก ๆ ฉันมีเหตุการณ์ระทึกขวัญอยู่เหตุการณ์หนึ่งที่จำได้และไม่มีวันลืมเลย เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ อ.พระประแดง จ.สมุทรปราการ ย้อนกลับไปสักประมาณสิบกว่าปีเห็นจะได้ ที่ทางแถวนั้นยังเป็นป่ารกทึบ ต้นไม้ขึ้นเบียดเสียด

ผมทำงานในโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง และเพิ่งจะเริ่มงานได้แค่สองถึงสามวันเท่านั้น ซึ่งหน้าที่ของผมก็จะเป็นเด็กรูดม่านให้กับรถที่เข้ามาใช้บริการ และคอยเก็บเงินค่าใช้บริการในห้องพัก แล้วแต่ว่าลูกค้าจะเลือกเป็นแบบ

ขอเล่าย้อนไปเมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๔๑ ผมอายุประมาณ ๑๐ ขวบ ตอนนั้นครอบครัวของผมลำบากมาก ๆ เนื่องจากพิษของเศรษฐกิจ ธุรกิจของพ่อกับแม่ล้มละลายไม่เป็นท่า จนพ่อแม่ได้พาผมกับน้องสาวย้ายมาอยู่ต่าง

ผมโดนเรียกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลสุดประหลาด แม่ตามให้ผมไปดูน้องสาวถูก “พรายย้ำ” พูดตรง ๆ ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยได้ยินเรื่องพรายย้ำนี่มาก่อนเลย แม้บ้านจะอยู่ใกล้แม่น้ำและฟังเรื่องราวของนางพรายในน้ำมา